Vroeger – en dat is nog niet eens zo lang geleden – begon het samenwonen ná de trouwpartij en werd er eerst voor de wet en daarna voor het bed, of te wel de kerk getrouwd. Die volgorde werd niet altijd gevolgd, maar dat is een ander verhaal.
De bruiloft werd in Lottum aan huis of in een zaal gehouden. Er waren immers veel boeren, tuinders en rozenkwekers met een grote schuur, die voor die gelegenheid goed werd schoongemaakt en versierd. In het dorp waren cafés met een zaal(tje) als het aan huis niet kon. Na de kerkelijke plechtigheid, die ’s morgens plaatsvond, trok het bruiloftsgezelschap naar de feestlokaliteit en de schooljeugd kwam ook naar die plek, dan waren er twee evenementen.
Het pas getrouwde paar liep van de kerk naar de markt met een mand met stuutjes, langwerpige spitse witte broodjes. De Lottumse jeugd stond ze daar al op te wachten. Dan begon het “stuutjes griepe”. Bruid en bruidegom gooiden één voor één de stuutjes de menigte in en de jongens en meisjes probeerden zoveel mogelijk van die broodjes te verzamelen. Dat was smullen, een vers wit stuutje, daar kon je toen nog een kind blij mee maken. De jeugd graaide en grabbelde en vocht erom. Dat het er wel eens ruw aan toe ging, is begrijpelijk.
Aan de “hoarepluk” mochten alleen jongens deelnemen. De bruid of de bruidegom gooide een steen tussen de mannelijke schooljeugd. De jongen die hem terugbracht naar het bruidspaar, kreeg een traktatie of een klein geldbedrag. Maar voor dat het zover was, ging het er ruw aan toe. Het was een gevecht op leven en dood. De winnaar zat onder de schrammen en blauwe plekken en mistte een paar plukken haar, maar die gulden had hij! Want om de andere de steen afhandig te maken, mocht je aan zijn haren trekken, totdat hij de steen losliet. Dat daarbij menigeen een deel van de haardos verloor, is begrijpelijk.
Dat is allemaal verleden tijd. Er wordt veel minder getrouwd en voor een wit broodje kom je het bed niet meer uit (vrij naar ……..).
Met hartelijke groet en blijf gezond,
Bernard Driessen